کد مطلب:41789 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:142
گاه مردی از ما با مردی از سپاه خصم، گلاویز می شدند. و چون دو گاو نر، بر هم می جستند و هر یك می خواست جام مرگ را به حریف خود بجشاند و از شربت آن سیرابش سازد. گاه فتح و غلبه از آن ما بود و گاهی هم دشمن به پیروزی می رسید. خداوند هم، چون صداقت و راستی را در ما مشاهده كرد، دشمن ما را خوار و زبون ساخت و نصرت و پیروزی را بهره ما كرد تا جایی كه شعاع تابش اسلام فراگیر شد و دامنه آن در شهر و دیار گسترش یافت. به جان خودم سوگند، اگر رفتار ما نیز همانند شما بود، امروز پرچم اسلام برافراشته؛ و صلای مجد و عظمت آن طنین انداز نبود.... قال علی (ع):... لقد كنا مع رسول الله (ص) نقتل آبانا و ابنانا و اخواننا و اعمامنا لایزیدنا ذلك الا ایمانا و تسلیما و مضیا علی امض الالم و جدا علی جهاد العدو و الاستقلال [صفحه 352] بمبارزه الاقران و لقد كان الرجل منا و آلاخرین عدونا بتصاولان تصاول الفحلین و نبخالسان انفسهما ایهما یسقی صاحبه كاس المنون فمره لنا من عدونا و مره لعدونا منا فلما رانا الله صدقا صبرا انزل بعدونا الكبت و انزل علینا النصر... و لعمری لو كنا ناتی مثل هذا الذی اتیتم ما قام الدین و لاعز الاسلام....[1] . [صفحه 353]
ما در میدانهای نبرد كه همراه رسول خدا(ص) بودیم، بسا اتفاق می افتاد كه پدران، پسران، برادران و عموهای خود را می كشتیم. و این خویشاوندكشی، نه تنها بر ذایقه ما تلخ نمی آمد، بلكه بر ایمانمان هم افزود،چه اینكه در راه حق و راستی، پابرجا بودیم و در سختیها، شكیبا و در جهاد با دشمن كوشا.
صفحه 352، 353.